Sto lat istnienia Szkoły Podstawowej nr 6 zapisało się złotymi czcionkami w historii naszego miasta, a zwłaszcza osiedla Grodziec, będąc tu jednym z nielicznych ośrodków kulturalnych.
  Jubileusz ożywia minione wydarzenia, uruchamia w pamięci postaci. Wszystko jak w starym kinie: gaśnie światło, a na ekranie wspomnień migają obrazy z dawnych lat. Zwyciężają czas i wracają, by żyć z nami. Zapraszam na ten niepowtarzalny seans

Przełom XIX i XX wieku to dla Grodźca okres intensywnego rozwoju. Staje się on wsią przemysłową. Wraz ze wzrostem liczby mieszkańców pojawia się potrzeba otwarcia szkoły powszechnej, w której zatrudnionych byłoby kilku nauczycieli. W jej powstanie zaangażował się Stanisław Skarbiński twórca przemysłu grodzieckiego, ojciec ówczesnego dyrektora kopalni Grodziec II. Po kłopotliwych staraniach udaje się otrzymać od rządu rosyjskiego zezwolenie na otwarcie dwuklasowej szkoły powszechnej, utrzymywanej przez kopalnie "Grodzieckiego Towarzystwa Kopalń Węgla i Zakładów Przemysłowych S.A". 

Pierwotnie szkoła miała parter i dwa piętra. W źródłach historycznych możemy odnaleźć rozbieżne informacje na temat daty rozpoczęcia działalności placówki. B. Ciepiela w swojej książce "Grodziec dawniej i dziś" wskazuje rok 1905, a rozpoczęła swą działalność 1 września 1908 roku pod kierownictwem nauczycielek: Ireny Koniecznej i Marii Długołęckiej. O przebiegu pracy tych nauczycielek oraz o rozwoju szkolnictwa w tym okresie brak wszelkich danych. Recenzja rosyjskiego inspektora szkolnego podczas wizytacji z 1909 roku mówi o bardzo słabych postępach uczniów i niskiej frekwencji dzieci: 75 chłopców i 81 dziewcząt. Do 1914 roku szkoła była pod nadzorem rosyjskich władz szkolnych.

W okresie I wojny światowej w budynku urządzono koszary dla wojsk niemieckich, a obok znajdujący się szpital spełniał rolę szpitala wojskowego.
Wiosną 1917 roku umiera kierownik szkoły Antoni Chlebowski. Zastępstwo obejmuje najstarszy wiekiem pedagog, Mikołaj Sienkiewicz. Funkcję tę pełni do końca roku szkolnego. Od 1 września 1917 roku kierownictwo szkoły powszechnej nr 2 przejmuje Jakub Tomasik. 1 października 1917 roku szkolnictwo przechodzi w ręce polskie. Na pierwszego inspektora okręgu sosnowieckiego powołano inżyniera Mieczysława Cimoszkę. W roku 1918/19 w szkole było 13 klas i pracowało w niej 11 nauczycieli.
W latach 1919 - 1920 w szkole mieścił się sztab powstańców śląskich z okolic Brzezin, Piekar Śląskich i częściowo Bytomia. W styczniu 1919 roku w szkole ma miejsce wizytacja Jej rezultatem był reskrypt Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 13 czerwca 1919 roku Nr 8154/19, nadający Szkole Powszechnej nr 2 prawa szkoły publicznej aż do odwołania. Z prawa tego korzystano do chwili upaństwowienia szkoły, tj. do 1 września 1925 roku.
W roku szkolnym 1920/21 nauka w szkole przebiega w trybie normalnym. Placówka cieszy się dobra opinią w środowisku. Oprócz zajęć edukacyjnych szkoła organizuje dla swych uczniów także wycieczki. W końcu roku szkolnego dla uczniów oddziałów starszych zorganizowano jednodniową wycieczkę do Częstochowy. 20 czerwca 1923 roku większość uczniów szóstej klasy bierze udział w uroczystościach objęcia Górnego Śląska. W tym okresie w szkole prowadzone są kursy wieczorowe dla dorosłych. Lekcje na kursach trwają od godziny osiemnastej do dwudziestej pierwszej.
W roku 1924 zarządy kopalń prowadzą z Rządem pertraktacje o upaństwowienie szkół kopalnianych. Skłonne są one przekazać gminom budynki szkolne z odpowiednim placem, dawać świadczenia nauczycielom pod warunkiem, że będą miały prawo przedstawiać do zatwierdzenia swych kandydatów na nauczycieli. Warunek ten odrzucono, a pertraktacje przerwano.
 Dnia 2 maja 1925 roku zmarł założyciel szkoły – naczelny dyrektor kopalni Grodzieckiego Towarzystwa Stanisław Skarbiński. W pogrzebie uczestniczyli przedstawiciele uczniów i nauczyciele szkoły nr 2, oraz 7 klasowej szkoły handlowej z Będzina, delegacje Akademii Górniczej z Krakowa, przedstawiciele przemysłu, handlu i rzemiosł, całe zastępy robotników z różnych kopalń, a także przedstawiciele rządu i władz miejscowych.
1 czerwca 1925 roku szkoła otrzymała zawiadomienie, że w przyszłym roku szkolnym kopalnia nie będzie utrzymywać szkoły. Inspektor szkolny, któremu podlegała placówka, przesłał do Kuratorium wniosek o upaństwowienie szkoły. Dnia 1 września 1925 roku szkoła została upaństwowiona i otrzymała nazwę: Siedmioklasowa Publiczna Szkoła Powszechna nr 2 w Grodźcu.
   Lata 1925 do 1930 są dla szkoły latami nakazów od władz szkolnych. Zalecono między innymi upiększenie sal pracami uczniowskimi, wprowadzenie ćwiczeń oddechowych podczas pauz lekcyjnych, tworzenie klas koedukacyjnych.

12 kwietnia 1940 roku nauczyciel Kazimierz Pyrzyk został aresztowany przez Gestapo i wywieziony do obozu koncentracyjnego Dachau. Po powrocie jako przestępca polityczny nie miał prawa nauczania w szkole powszechnej i do zakończenia wojny pracował początkowo we własnym sklepie, później w charakterze robotnika w niemieckiej firmie. 1 lipca 1940 roku w budynku Szkoły Powszechnej nr 3 otwarto szkołę niemiecką, która przejęła uczniów ze Szkoły Powszechnej nr 2.
 Po rocznej przerwie – 1 lipca 1940 roku – władze niemieckie uruchomiły na obszarze przyłączonym do Rzeszy, szkolnictwo powszechne. Językiem wykładowym był wprawdzie język polski, lecz z programu wyłączono naukę historii ojczystej i geografii. Ilość godzin lekcyjnych w dziennym rozkładzie zajęć szkolnych dla klas I – IV wynosiła 2 godziny, a dla starszych 3 godziny. Kierownictwo szkoły nr 2 z ramienia władz szkolnych objął w dalszym ciągu jak przed wojną, były kierownik tej szkoły, Jakub Tomasik.
Funkcję tę pełnił do chwili zwolnienia go przez władze, jako byłego zakładnika politycznego i człowieka głębokich religijnych i narodowych przekonań. Nowym kierownikiem, na miejsce ustępującego J. Tomasika, został Wacław Czajkowski, były kierownik szkoły nr 1.
W tym okresie budynek szkoły nr 1 został oddany do użytku urzędowi gminnemu Grodźca, a dzieci szkolne przekazano pozostałym szkołom.
Po otwarciu przez władze okupacyjne na terenie Grodźca w budynku Szkoły Powszechnej nr 3 szkoły niemieckiej, Szkoła Powszechna nr 2 przyjęła polskie dzieci ze szkoły nr 3. Tak więc w jednym budynku zostały rozlokowane dwie szkoły. Południową część gmachu z kancelarią na II piętrze zajęła Szkoła nr 2, a północną z kancelarią na I piętrze zajęła Szkoła nr 3. Taki stan trawał aż do 1944 roku, kiedy to oddziały rezerwowe armii niemieckiej zajęły budynek szkolny, a szkoły rozmieszczono w różnych lokalach Grodźca, aż do dnia zajęcia Zagłębia Dąbrowskiego i Śląska przez wojska radzieckie.
 Dnia 27 stycznia 1945 roku wkroczyły do Grodźca pierwsze oddziały wojsk radzieckich niosąc nadzieję szybkiego uruchomienia szkolnictwa polskiego. Inspektor szkolny p. Stanisław Luchawiec w dniu 2 lutego 1945 roku zwołał w Będzinie konferencję, podczas której polecił szybkie uruchomienie szkół na terenie powiatu będzińskiego. Obowiązki kierownika Szkoły nr 2 przejmuje Kazimierz Pyrzyk.
Dnia 4 lutego 1945 roku kierownik Kazimierz Pyrzyk, nauczyciele Bogdan Egierski, Helena Chmielewska i Bronisława Płachcińska przystąpili do prac doprowadzających gmach szkolny do stanu używalności. To ważne wydarzenie tak oto zostało odnotowane w kronice: "Stan szkoły pod względem gospodarczym przedstawia się zastraszająco. W ostatnich miesiącach kwaterowały w szkole władze niemieckie i te dokonały ostatecznego zniszczenia. W klasach szkolnych wszystko zdemolowane, szyby wybite, zamki popsute. W kancelariach szkolnych brak pomocy naukowych, przyrządów do fizyki i biblioteki nauczycielskiej".
Prace rozpoczęto od przywiezienia ławek do szkoły, rozlokowanych w różnych domach na terenie Grodźca. Wiele zasług w tej pracy położył nauczyciel B. Egierski, pod którego kierunkiem ławki, stoły, tablice itp. zostały przeniesione na właściwe miejsce w szkole. Po dwóch tygodniach wytężonej pracy wszystkie okna zostały oszklone, dorobiono zamki, a osiem pomieszczeń klasowych zostało doprowadzonych do stanu używalności.

Następnie w okresie wakacji Urząd Gminy w Grodźcu przeprowadził prowizoryczny remont dwóch pięter. W trakcie trwania roku szkolnego przerobiono i wzmocniono ławki. Jednak ilość ich okazała się niewystarczająca, wprowadzono więc szereg ławek czteromiejscowych, starego typu, nieużywanych od szeregu lat. Zajęcia lekcyjne rozpoczęto 20 lutego 1945 roku. W ośmiu klasach uczyło sześciu nauczycieli. W dniu rozpoczęcia szkoły było 320 dzieci. Ich liczba powiększyła się do 369 pod koniec roku szkolnego. W tym okresie zatrudnieni byli: Kazimierz Pyrzyk, Bogdan Egierski, Helena Chmielewska, Bronisława Płachcińska, Janina Jakubsze, Zofia Sienkiewicz. Brak podręczników, zaległości z czasów okupacji niemieckiej dodatkowo utrudniały pracę nauczycieli oraz osiąganie dobrych wyników.
Pomimo złych warunków materialnych nauczyciele z wielkim zaangażowaniem wypełniali swoje obowiązki. Nastawienie rodziców do szkoły i nauczycielstwa nacechowane było życzliwością i chęcią niesienia pomocy w każdej potrzebie.

W nowym roku szkolnym 1945/46 inspektorzy i wizytator sugerują zwrócenie uwagi nie tylko na podnoszenie wiedzy uczniów, ale główny nacisk kładą na sprawy gospodarcze i wychowawcze szkoły, włączając w proces wychowawczy rodziców. Rola rodziców polegała na włączaniu się w dożywianie dzieci oraz organizacje zabaw szkolnych. Po lustracji szkoły inspektorzy Szczerba i Drozda zostawili wiele cennych uwag do zastosowania w praktyce szkolnej. W celu podniesienia wiedzy dydaktycznej i praktycznej na konferencji rejonowej, w obecności inspektora Szczerby, Z. Sienkiewicz wygłosił referat, a B. Płachcińska przeprowadziła lekcje.
 
 Mimo powojennych braków z inicjatywy kierownika szkoły przy pomocy rodziców w szybkim czasie powstał gabinet fizyczno – przyrodniczy. Urządzano również zabawy szkolne, z których dochód przeznaczono na modernizację szkoły.
Tydzień Szkoły Powszechnej uzupełnił brakujące dochody, dzięki którym zorganizowano biblioteki, zakupiono książki oraz radio.
Rok szkolny 1945/46 był rokiem, w którym w dalszym ciągu ogromny nacisk położono na samowychowanie dzieci w samorządach i organizacjach. Harcerstwo prowadziła B. Płachcińska, Polski Czerwony Krzyż – Z. Sienkiewicz, Ligę Morską Krajową – H. Chmielewska. Kazimierz Pyrzyk pełnił funkcję kierownika szkoły do 31 lipca 1955 roku, czyli do czasu przejścia na emeryturę. On również na podstawie swej długoletniej pracy, otrzymanych wskazówek od nauczycieli i opiekunów tej szkoły, po zniszczeniu starej kroniki, zebrał i opracował wszystkie dane dotyczące przeszłości szkoły powszechnej nr 2 w Grodźcu. Okres wojny uzupełnił B. Egierski.
 Od 1 września 1955 roku do listopada tegoż roku na tym stanowisku pracowała Wiesława Komenda, a od listopada kierownikiem szkoły została Helena Chmielewska. W 1959 roku z funduszy "szkód górniczych" w szkole przeprowadzono generalny remont. Wymieniono całkowicie dach, urządzono pracownię zajęć praktycznych, bibliotekę wyposażono w nowe regały wykonane przez KWK "Grodziec".
W roku szkolnym 1959/60 zajęcia lekcyjne odbywały się w baraku przy ulicy Kościuszki, w pobliżu Wojkowic. Tylko klasa I miała lekcje w budynku na rogu ulicy Konopnickiej i Kościuszki. W 1960 roku dzieci uczyły się już w wyremontowanej, pomalowanej szkole, wyposażonej w nowe pomoce naukowe. W tym też roku szkoła przyjęła imię Marii Konopnickiej. Powstało Koło Miłośników Marii Konopnickiej, którego opiekunką została nauczycielka języka polskiego Danuta Marzec. Helena Chmielewska, po wypadku samochodowym, na własną prośbę przeszła na emeryturę. W szkole pracowała jednak nadal w niepełnym wymiarze godzin do 1968 roku. Funkcję kierownika szkoły przejął w 1962 roku Wiesław Neugebauer.
Z inicjatywy Komitetu Rodzicielskiego w 1966 roku podjęto decyzję o rozbudowie szkoły. W 1967 roku przystąpiono do prac budowlanych. Dobudowano między innymi salę gimnastyczną i nowe klasopracownie.
W    dniu otwarcia przebudowanej części szkoły 2 września 1973 roku zakład opiekuńczy – KWK "Grodziec" oraz Komitet Rodzicielski przekazali uczniom sztandar.
W skład pierwszego pocztu sztandarowego weszli:
      Jadwiga Będkowska – uczennica klasy VIII B
     Jacek Starzyk – uczeń klasy VIII A
     Danuta Plak – uczennica klasy VIII A
Jacek Starzyk przyjmując sztandar z rąk dyrektora szkoły pana Wiesława Neugebauera wygłosił krótkie przemówienie: "Przyjmując ten sztandar, w imieniu uczniów i uczennic Szkoły Podstawowej nr 2 w Grodźcu, serdecznie dziękuję i równocześnie przyrzekam, że postępowe ideały, którym była wierna patronka naszej szkoły – Maria Konopnicka, są nam drogie i bliskie, i będziemy je propagować w naszym środowisku. Przyrzekamy również, że wynikami w nauce i czynnym udziałem w pracach społecznych damy wyraz naszej wdzięczności za przekazanie nam tego wspaniałego sztandaru. Swoja wiedzą i właściwą postawą pragniemy służyć naszej socjalistycznej Ojczyźnie – Polsce Ludowej".

W 1975 roku, po przyłączeniu Grodźca do Będzina, Szkoła Powszechna nr 2 zmieniła numer na 6.

W 1985 roku dyrektor Wiesław Neugebauer przeszedł na emeryturę. Funkcję dyrektora objęła wtedy była pani Inspektor Oświaty i Wychowania mgr Natalia Ferdyn. Od 1987 roku do 1991 roku dyrektorem szkoły była mgr Grażyna Pogoda. W 1991 roku dyrektorem została mgr Dorota Wojnowska.
Duża ilość uczniów w tak niewielkim budynku powodowała, że w tym okresie szkoła tętniła życiem i gwarem. Odbywało się w niej wiele imprez i konkursów o zasięgu wewnątrzszkolnym, środowiskowym jak i miejskim. Szczególnym zainteresowaniem uczniów, rodziców i nauczycieli cieszyły się takie przedsięwzięcia jak "RODZINNY TURNIEJ MIKOŁAJKOWY", "TURNIEJ RODZEŃSTW" I "ZMAGANIA RODZINNE".
Uczniowie klas starszych brali także udział w wielu konkursach sprawdzających wiedzę oraz w olimpiadach przedmiotowych, gdzie często zajmowali czołowe miejsca.
W tym czasie działało w szkole Koło Ekologiczne, którego członkowie, co roku uczestniczyli w trwających 3 dni Seminariach Ekologicznych, podczas których promowano zdrowy styl życia oraz zdobywano wiedzę na temat ochrony środowiska.
W 1998 roku szkoła nasza sama była organizatorem takiego Zjazdu Młodych Ekologów. Zajęcia odbywały się między innymi na terenie lasu "Kamionka" oraz na Wzgórzu Świętej Doroty.
Szkoła znana była w środowisku z oryginalnych programów artystycznych, przygotowywanych najczęściej przez nauczycieli języka polskiego (Małgorzatę Chojnacką, Elżbietę Gwiazdę, Joannę Sączewską i Renatę Skalską) i religii (Ewę Zyśk). Wzbogacały je popisy chóru szkolnego i zespołu tanecznego prowadzonego przez nauczycielkę muzyki Bożenę Dudę (na zdjęciu poniżej). Pani B. Duda podczas pracy w SP 6 ze szczególnym oddaniem i poświęceniem angażowała się w stworzenie wizerunku swojej grupy wokalno - tanecznej. Jej trud, pracowitość i talent dzieci wielokrotnie były nagradzane na wielu przeglądach i konkursach piosenki dziecięcej.
W  drugiej połowie lat 90-tych zaczęła się ukazywać w szkole gazetka "Wiadomości Szóstki" redagowana przez uczniów pod kierunkiem polonistki Elżbiety Gwiazdy. Do dziś cieszy się ogromną popularnością wśród uczniów i nauczycieli i jest ona jednym z ważniejszych czynników popularyzujących szkołę w środowisku. Od roku 2002/2003, po odejściu ze szkoły pani E. Gwiazdy (na zdjęciu poniżej), opiekę nad gazetką przejęły panie Agata Dworniczak i Ewa Krukowska. Zespół redakcyjny składa się z uczniów klas V i VI.
Koniec lat 90-tych to także czas komputeryzacji szkoły. Pierwsza pracownia komputerowa była niewielka i liczyła sobie zaledwie kilka komputerów. Jednakże w kolejnych latach sytuacja ta ulegała zmianie, zwiększyła się zdecydowanie liczba i jakość komputerów. Dziś placówka wyposażona jest w nowoczesną pracownię multimedialną z dostępem do Internetu sponsorowaną przez Europejski Fundusz Społeczny, a 5 nauczycieli posiada uprawnienia do nauczania informatyki. W historii szkoły wielką rolę odegrał sport. Wiele sukcesów odnieśli uczniowie p. Agaty Dworniczak i p. Pawła Szumińskiego. Spośród wielu dyscyplin nauczyciele upodobali sobie gry zespołowe (siatkówkę, koszykówkę i piłkę nożną) oraz lekkoatletykę. Nasi sportowcy mogą się poszczycić wieloma zwycięstwami na szczeblu miasta, rejonu i województwa oraz licznymi pucharami, które zdobią gablotkę pamiątkową szkoły. Sukcesy sportowe odnosili w tym czasie także uczniowie klas I - III, którzy co roku brali udział w Turnieju Gier i Zabaw, gdzie zajmowali czołowe miejsca. Nad ich sprawnością i tężyzną fizyczną pracowali nauczyciele wychowania fizycznego jak i nauczyciele nauczania zintegrowanego (B. Pietras, B. Bochenek, A. Chrzanowska, A. Świeczka, A. Skrzypiec - Kocot, B. Duda, M. Gajdzik, W. Barańska). Każdy rok szkolny przynosi nam nowe tytuły i puchary. Niewiele szkół może poszczycić się tak wielkim dorobkiem sportowym.
Dzięki wytężonej pracy dyrekcji i całego grona pedagogicznego szkoła szybko wywalczyła sobie dobre miejsce w mieście i nieustannie zabiegała o to, by taką lokatę utrzymać.
Szkoła Podstawowa nr 6 jest obecnie samodzielną sześcioletnią szkołą podstawową.
W roku szkolnym 2000/2001 w 12 oddziałach uczyło się 326 uczniów, a w roku szkolnym 2004/2005 241 uczniów.
W roku szkolnym 2005/2006 zatrudnionych było 21 nauczycieli z wysokimi kwalifikacjami zawodowymi i bogatym doświadczeniem zawodowym. Wszyscy nauczyciele posiadają wykształcenie wyższe, a 11 w ostatnich latach uzyskało stopień nauczyciela dyplomowanego.
W roku szkolnym 2005/2006 w szkole było 11 oddziałów, a w 2006/2007 już tylko 10. Średnia liczba uczniów w oddziale wynosi 20. Szkoła dysponuje 11 salami lekcyjnymi, pracownią językową, pracownią komputerową, salą gimnastyczną, biblioteką z czytelnią, świetlicą szkolną oraz salą do zajęć socjoterapeutycznych. Obecnie placówka jest dobrze wyposażona w sprzęt i pomoce dydaktyczne.
Taki stan jest niewątpliwą zasługą dyrektor D. Wojnowskiej, sprawującej tę funkcję od 1991 do 2007 roku. Piętnastoletni okres pracy Pani dyrektor wpłynął na stworzenie obecnego wizerunku szkoły, a szczególnie na niezwykłą konsolidację grona pedagogicznego.
Od stycznia 2007 roku, po odejściu Doroty Wojnowskiej, funkcję dyrektora sprawuje mgr Małgorzata Chojnacka. Ze Szkołą Podstawową nr 6 związana jest ona osiemnastoletnim okresem pracy na stanowisku nauczyciela języka polskiego i rosyjskiego.
Na terenie szkoły działają następujące koła zainteresowań: informatyczne, ekologiczne, teatralne, dziennikarskie, sportowe, oraz krajoznawczo - turystyczne.
Uczniowie "szóstki" mogą pochwalić się licznymi sukcesami i osiągnięciami w konkursach na szczeblu miasta, powiatu, województwa, regionu, a nawet i kraju.
Dla uczniów borykających się z trudnościami szkolnymi organizowane są zajęcia wyrównawcze oraz rewalidacyjne. Problemy dnia codziennego dzieci mogą rozwiązywać poprzez uczestnictwo w zajęciach terapeutycznych lub świetlicowych.
Szkoła Podstawowa nr 6 jest szkołą otwartą dla środowiska. Co roku organizuje wspólnie z dziećmi i rodzicami "Wspólne wiosenne grillowanie" oraz "Rodzinny turniej mikołajkowy", włącza się w organizację imprez środowiskowych środowiskowych w dzielnicy. Od kilku lat jest organizatorem konkursów międzyszkolnych: Konkurs Recytatorski Poezji Religijnej, Konkurs "Asy z III klasy" i Konkurs Interdyscyplinarny "Szóstka dla szóstoklasisty". W roku szkolnym 2003/2004 szkoła uzyskała zaszczytny tytuł "Szkoły z klasą", a rok później dyplom za udział w programie "Czytam – Myślę – Działam" i sprawność COGITO i LEGO.
W roku szkolnym 2005/2006 szkoła brała udział w programie "Nauczyciel z klasą" prowadzonym przez Centrum Edukacji Obywatelskiej i "Gazetę Wyborczą". Po całorocznej pracy tytuł ten uzyskali następujący nauczyciele: Małgorzata Chojnacka, Agata Dworniczak, Barbara Bochenek i Dorota Piętak.

Zapraszamy na wirtualną wędrówkę po naszej szkole na stronie:

www.youtube.com/watch?v=kl-aBMH2us4‎